Zanim dziecko staje się przedszkolakiem, potem uczniem i studentem zostaje kształtowane przez nie intencjonalne działania wychowujące, niejako ubocznie w procesie wprowadzenie dzieci, uczniów i studentów w coraz to szersze i głębsze środowiska ich życia. Myślę tu o czasami niedocenianej socjalizacji. To właśnie na skutek działań socjalizacyjnych już w przedszkolu, dziecko wraz z wychowawcami musi podejmować wysiłek resocjalizacji czy wręcz re-edukacji. Powiedziałbym więcej – socjalizacja bardzo często przewyższa celowo podejmowaną edukację instytucjonalną – szkolną, uczelnianą czy nawet rodzinną. Socjalizacja następuje przede wszystkim w środowiskach rówieśniczych, wzmacnianych przez wirtualne środowiska cyfrowe. Miesza się realność z wirtualnością – na co zwraca w swoich wykładach prof. Wojciech Cellary, mówiąc o naturalnym środowisku rozszerzonej rzeczywistości w jakim człowiek dzisiejszy żyje. Nasz Świat staje się coraz bardziej blended–mieszany. Socjalizacja następuje także podczas obserwacji dorosłych przez dzieci, ich zachowania, narracji czy podejmowanych przez nich gier społecznych. Bywa nawet, że w rodzinach dzieci otrzymują oficjalne przekazy wychowawcze, czytelne i pomyślane, ale w tym samym czasie z obserwacji zachowań rodziców i swojego rodzeństwa odczytują one wprost przeciwne przekazy. Często właśnie te przekazy, odruchowo odnoszące się do konkretnych zachowań dziecka, czy w ogóle bez jakiejś szczególnej celowości, dominują nad celowymi przekazami wychowawczymi. Dominacja ta następuje zwłaszcza wskutek obserwacji przez dzieci zachowań dorosłych, które są bardziej czytelne, gdyż bezpośrednio i jednoznacznie odczytywane. Zamierzamy zatem temu obszarowi oddziaływań wychowawczych oddać odrębny dział w Czasopiśmie.

Edukacja to bodaj najpotężniejsza dźwignia zmian i rozwoju człowieka, a dalej rozwoju materialnego, kulturowego oraz społecznego każdego społeczeństwa. Zachodzące w społeczeństwach – dzisiaj w zakresie globalnym - zmiany nie zawsze są dostrzegane i uwzględniane w szkołach czy lepiej w szkolnych społecznościach uczących się – przez nauczycieli, uczniów oraz przez środowiska lokalne, a nawet przez administrację szkolną na najwyższym szczeblu. Aktualna polska reforma szkolna jest przykładem działań zmieniających strukturę szkoły bez istotnej ingerencji w jej kulturę pedagogiczną – a wiadomo, że zmiana struktury nie zawsze powoduje zmianę kultury… Nowa Podstawa Programowa nie nawiązuje wystarczająco do tego, co się wokół szkoły dzieje, nie ma w niej istotnych inicjatyw edukacyjnych, które mogłyby być wskazywane czy wymuszane przez podstawę programową, jako te, które wiążą szkołę z tym co się wokół niej dzieje.

W naszym piśmie chcielibyśmy wskazywać - ale także inspirować - inicjatywy edukacyjne czy też kompleksowe pomysły na szkołę. Chcielibyśmy zatem mieć pewien, choćby śladowy wpływ także na inne instytucje edukacyjne – jak np. kształcące i doskonalące nauczycieli czy przedszkola, ale także żłobki. Silnie modyfikującą rolę wobec działań placówek edukacyjnych dzisiaj odgrywają media, takie jak telewizja czy radio oraz prasa. Ale przede wszystkim mam tu na myśli cyfrową przestrzeń kreowaną przez Internet oraz wielorakie urządzenia mobilne. W tym obszarze lokujemy także nasze zainteresowania tradycyjnymi środkami dydaktycznymi jak np. zwykłe klocki.

Wreszcie ostatni człon nazwy naszego czasopisma – transgraniczność. Świat się komplikuje, zarówno przez mnożenie podmiotów zmierzających do zarządzania nim samym, przez powstawanie coraz większej liczby problemów stających na drodze rozwoju ludzkości czy wreszcie przez mnożenie się zagrożeń wynikających z nonszalancji ludzkości wobec środowiska przyrodniczego naszego Globu. To wszystko musi mieć swoje konsekwencje dla edukacji, zwłaszcza szkolnej. Nadto wskutek coraz bardziej zachłannego infiltrowania świata realnego przez cyberprzestrzeń, czego skutkiem jest faktyczne skurczenie się świata realnego, corazczęściej zamykanego w okienku telefonu komórkowego czy na ekranie monitora komputerowego - możemy mówić o implozji, o zapadnięciu się Świata na siebie. Ale też ten świat to migracje ludności, z wielu powodów, migracje prowokujące nakładanie się kultur czy wielkowymiarowość kulturową. Świat długo nie będzie jednolity – jeżeli będzie takim kiedykolwiek - jak był kiedyś. Ufać należy, iż nieprędko podjęta zostanie – w sumie haniebna - idea z czasów drugiej wojny światowej o czystości etnicznej jakiejkolwiek grupy społecznej czy rasy, czy też wreszcie jednolitości stosunku społeczeństwa do własności prywatnej czy państwowej. Dotyczy to także kościołów, związków wyznaniowych, czy ludzkich a tym bardziej szkół.
Zarysowane wyżej sytuacje wnoszą nowe problemy do edukacji, do działań wychowawczych, przygotowujących jednostki i grupy społeczne do zmagania się z powstającymi problemami realizacji kulturowych, wyznaniowych czy etnicznych pomieszań. Mamy obecnie - i będziemy się z tym zmagali – pomieszanie wszystkiego ze wszystkim, nieostrością prawd czy lepiej z ich nieosiągalnością, z brakiem jednolitości i wyrazistych podziałów, tu i teraz. To są te rzeczywiste, pukające do bram instytucji edukacyjnych problemy, których rozwiązanie wymaga opracowania zgoła nowych koncepcji edukacyjnych – którymi będziemy musieli się zająć.

Pismo będzie w zasadzie wychodziło jako magazyn cyfrowy, jednak przynajmniej raz w roku będziemy się starali wydać wersję papierową. Ufamy, że wspólnie z Czytelnikami będziemy mogli stworzyć platformę atrakcyjną dla środowiska edukacyjnego – zarówno jeżeli chodzi o autorów publikowanych tekstów jak i jego Czytelników. Zapraszamy zatem zarówno do proponowania i przysyłania tekstów do publikacji jak i uwag odnoście tekstów już publikowanych. Chcielibyśmy, aby to Pismo powstawało zawsze w kontakcie z Czytelnikami, aby także Czytelnicy byli współredaktorami jego zawartości…
Stanisław Dylak
W Poznaniu, 15 listopada 2017 roku…

Jako przedstawiciel młodego pokolenia dopiero aspirującego do stworzenia swojego wkładu do nauki, chciałbym powiedzieć parę słów na temat pobudek, jakie nami kierowały, gdy powstawał pomysł na to czasopismo. Idea czasopisma wyklarowała się równolegle z pomysłem na cykliczną konferencję pt. „Strefa projektów”. Tworzymy grupę osób, które chętnie podejmują pracę nad ciekawymi inicjatywami i wszyscy działamy w szeroko rozumianej edukacji. Zauważyliśmy potrzebę promowania tych, którzy mają styczność z „żywym organizmem”. Praktykiem, bo o nich tutaj mowa, może być każdy, a my chcemy pomóc poprzez to czasopismo tym, którzy chcą wyjść do szerszego odbiorcy i pokazać swoje „dobre praktyki”. Nie oznacza to oczywiście rezygnacji z teorii, a wręcz przeciwnie - czymże by były praktyki gdyby nie można ich było wesprzeć solidną teorią? W tym czasopiśmie odbiorca znajdzie recenzje ciekawych książek, wartych uwagi projektów również studenckich oraz interesujące teorie, które mogą niezwykle pomóc w postrzeganiu, odbieraniu i dostosowywaniu się do wyzwań współczesnego świata.
Jonasz Pawlaczyk
W Poznaniu, 16.11.2017